Έκθεση Β΄ Λυκείου: Παραπληροφόρηση

Brian Oldham

Έκθεση Β΄ Λυκείου: Παραπληροφόρηση

Παραπληροφόρηση ονομάζεται η σκόπιμα κακή πληροφόρηση, που χαρακτηρίζεται από τη μετάδοση ανακριβών, μονόπλευρα διογκωμένων ή επινοημένων (ψευδών) πληροφοριών ή/και την απόκρυψη άλλων.

Μορφές παραπληροφόρησης

Ως παραπληροφόρηση νοείται η σκόπιμη προσπάθεια παραπλάνησης του κοινού που αποσκοπεί σε κάποιο όφελος, και όχι η ακούσια αναμετάδοση λανθασμένων ή ελλιπώς τεκμηριωμένων πληροφοριών. Ωστόσο, είτε υπάρχει απώτερο κίνητρο είτε όχι, η μη άρτια ενημέρωση του κοινού είναι εξίσου επιζήμια.

- Ανακριβείς πληροφορίες: Στο πλαίσιο της χειραγώγησης του κοινού και με προφανή στόχο τη δημιουργία εντυπώσεων είναι συχνή η μετάδοση πληροφοριών που δεν αποδίδουν επακριβώς την πραγματικότητα. Πρόκειται, δηλαδή, για ειδήσεις που, αν και αποδίδουν μέρος της αλήθειας, δεν είναι ωστόσο απολύτως ακριβείς.

Τα σημεία απόκλισής τους από την αλήθεια φανερώνουν συνήθως τις απώτερες επιδιώξεις της μετάδοσής τους, αφού μπορούν να υποδείξουν ποια εντύπωση θέλησαν να δημιουργήσουν ή ποια αντίδραση του κοινού θέλησαν να υποκινήσουν.

- Μονόπλευρα διογκωμένες πληροφορίες: Με απώτερο στόχο την στήριξη μιας πολιτικής παράταξης ή ενός οικονομικού παράγοντα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν την τάση να παρουσιάζουν μονόπλευρα τα γεγονότα και κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να προκύπτει το συμπέρασμα ή να δημιουργείται η εντύπωση που τους εξυπηρετεί. Εις βάρος της αντικειμενικότητας και της ενδελεχούς εξέτασης των γεγονότων, τα ΜΜΕ επιλέγουν και τονίζουν μόνο τις πτυχές εκείνες που συμβαδίζουν με το επιδιωκόμενο από αυτά αποτέλεσμα.

- Μετάδοση ψευδών πληροφοριών: Η τακτική αυτή, που είναι η πλέον δραστική μορφή παραπληροφόρησης, αποφεύγεται από τους περισσότερους δημοσιογραφικούς οργανισμούς, καθώς μια οποιαδήποτε τέτοια υπόνοια θα καταρράκωνε πλήρως την αξιοπιστία τους. Είναι, άλλωστε, εφικτή η χειραγώγηση του κοινού με έμμεσους τρόπους, χωρίς να απαιτείται μια τόσο απροκάλυπτη μέθοδος.

Στο διαδικτυακό χώρο υπάρχουν, ωστόσο, ιστοσελίδες ενημέρωσης που δεν πληρούν τα κριτήρια της δημοσιογραφικής αρτιότητας, όπου θα μπορούσαν να δημοσιευτούν ακόμη και ψευδείς πληροφορίες, σε μια απέλπιδα προσπάθεια προσέλκυσης αναγνωστικού κοινού.

- Απόκρυψη πληροφοριών: Συνήθης μορφή παραπληροφόρησης είναι και η απόκρυψη πληροφοριών, οι οποίες θα μπορούσαν να ζημιώσουν τα συμφέροντα της παράταξης ή του οικονομικού παράγοντα που εξυπηρετείται από τα μέσα ενημέρωσης. Στις περιπτώσεις αυτές η παρουσίαση των γεγονότων γίνεται με υπερτονισμό επουσιωδών πτυχών του θέματος, ώστε να καταστεί όσο το δυνατόν λιγότερο εμφανής η απουσία ολοκληρωμένης κάλυψης των γεγονότων.

- Εμφατική προβολή δευτερευόντων θεμάτων: Τα ΜΜΕ στην προσπάθειά τους να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη, ώστε να μην επικεντρωθεί σ’ ένα ουσιώδες ζήτημα ή πρόβλημα, καταφεύγουν στην εκτενή κάλυψη και διερεύνηση δευτερευόντων θεμάτων, τα οποία κρίνονται ως λιγότερο επιζήμια για τα συμφέροντα που θέλουν να εξυπηρετήσουν.

Παράγοντες που επιδιώκουν την παραπληροφόρηση

Με δεδομένη τη δυνατότητα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης να επηρεάζουν δραστικά την κοινή γνώμη είναι αναπόφευκτο το ενδιαφέρον πολιτικών και οικονομικών παραγόντων για την αξιοποίησή τους ως μέσο χειραγώγησης των πολιτών.

-  Πολιτικές παρατάξεις: Με απώτερο στόχο αρχικά την επικράτηση στις εθνικές εκλογές και κατόπιν τη διατήρηση της εξουσίας, οι πολιτικές παρατάξεις χρειάζονται και επιζητούν τη στήριξη των ΜΜΕ. Από τη στιγμή που η απόκτηση της εύνοιας των πολιτών μέσω μιας ουσιαστικής πολιτικής δράσης κι ενός σημαντικού πολιτικού έργου μοιάζει επισφαλής ή δυσεπίτευκτη -ιδίως σε περιόδους κρίσης, όπου τέτοιου είδους επιτεύξεις κρίνονται σχεδόν ανέφικτες-, οι πολιτικοί στρέφονται στην ασφαλέστερη επιλογή· στη χειραγώγηση της κοινής γνώμης.

Η στήριξη, βέβαια, των πολιτικών ενδεχομένως να προκύπτει και αυτοβούλως από ορισμένα ΜΜΕ, όταν κρίνουν πως η άνοδος μιας παράταξης είναι τέτοια, ώστε σύντομα θα έχει τη δυνατότητα να διαδραματίσει ρυθμιστικό ρόλο, και άρα θα μπορεί να τους αποδώσει σημαντικά οφέλη ως ανταμοιβή.  

- Οικονομικοί παράγοντες: Τα ΜΜΕ εξυπηρετούν κάποτε και οικονομικούς παράγοντες (πολυεθνικές επιχειρήσεις, ιδιωτικές εταιρείες), με τη μετάδοση εκείνων των πληροφοριών κι εκείνων των θεμάτων που στρέφουν το κοινό σε συγκεκριμένες επιλογές ή δράσεις, ώστε να προκύπτουν σημαντικά κέρδη για τους παράγοντες αυτούς.

- Ενίσχυση τηλεθέασης, αναγνωσιμότητας, πωλήσεων: Τα ΜΜΕ προκειμένου να αυξήσουν το κοινό τους, και άρα τα έσοδα από τις διαφημίσεις, καταφεύγουν συχνά σ’ εκείνο το είδος της παραπληροφόρησης που κατορθώνει να ελκύσει την προσοχή του κοινού. Προχωρούν, έτσι, στη διεκτραγώδηση των γεγονότων, στη διόγκωση θεμάτων της επικαιρότητας, στη δημιουργία προσδοκίας «υποτιθέμενων» αποκαλύψεων, κι εν γένει στη δημιουργία εντυπώσεων, ώστε να διασφαλίσουν πως το κοινό θα θελήσει να παρακολουθήσει το δελτίο ειδήσεων, να προμηθευτεί την εφημερίδα ή να διαβάσει τη διαδικτυακή ανάρτηση.

Στο ίδιο πλαίσιο, μάλιστα, κινείται η τάση των ΜΜΕ να δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στα θέματα εκείνα που γνωρίζουν πως έχουν ιδιαίτερο αντίκτυπο στο κοινό. Θέματα που δεν είναι πάντοτε άξια διερεύνησης και έχουν συχνά σκανδαλοθηρικό χαρακτήρα, προτιμώνται από τα μέσα ενημέρωσης, καθώς διασφαλίζουν ένα σταθερό κοινό.  

Παράγοντες που υποβοηθούν την παραπληροφόρηση

Οι προσπάθειες των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης να κατευθύνουν την κοινή γνώμη υποβοηθούνται από επιμέρους παράγοντες που σχετίζονται με τις συνθήκες ζωής και τον τρόπο σκέψης μεγάλου μέρους των πολιτών:

- Οι πολλαπλές υποχρεώσεις και οι γοργοί ρυθμοί του σύγχρονου τρόπου ζωής, δεν επιτρέπουν στους πολίτες τη συγκριτική παρακολούθηση της επικαιρότητας και την ποιοτική εμβάθυνση στα γεγονότα. Οι περισσότεροι αρκούνται σε μια επιφανειακή προσέγγιση, που τους δεν τους προφυλάσσει από τις πάγιες τακτικές των μέσων μαζικής ενημέρωσης.

- Η επιδείνωση του οικονομικού κλίματος έχει αποθαρρύνει πολλούς πολίτες και τους έχει καταστήσει ευάλωτους σε φαινόμενα λαϊκισμού. Άνθρωποι που μέχρι πρότινος θα αντιμετώπιζαν με δυσπιστία οποιαδήποτε εξαγγελία εύκολης αντιμετώπισης χρόνιων οικονομικών ζητημάτων, κάμπτονται υπό την πίεση της οικονομικής δυσπραγίας κι εμφανίζονται απρόσμενα ευεπηρέαστοι.

- Οι πολίτες που παραμένουν αποστασιοποιημένοι από τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις της χώρας, όπως κι εκείνοι που παρακολουθούν μεν τα διαδραματιζόμενα αλλά έχουν μια αμετάκλητη -φανατική- πολιτική τοποθέτηση, τείνουν να παρασύρονται εξίσου εύκολα από την επιχειρούμενη παραπληροφόρηση. Οι μεν διότι δεν γνωρίζουν επαρκώς το πολιτικό πλαίσιο και άρα δεν μπορούν να σταθούν κριτικά απέναντι στις μεταδιδόμενες πληροφορίες, και οι δε διότι είναι πρόθυμοι να αποδεχτούν οτιδήποτε εξυπηρετεί την πολιτική παράταξη που υποστηρίζουν.

- Η απουσία κριτικής σκέψης, η απροθυμία συνεπούς παρακολούθησης και διερεύνησης των καίριων πολιτικών και κοινωνικών ζητημάτων, καθώς κι η ενδοτικότητα στην έτοιμη γνώση και άποψη, συνιστούν επιβαρυντικούς παράγοντες, αφού προσφέρουν τη δυνατότητα στους φορείς ενημέρωσης να κατευθύνουν κατά βούληση το κοινό.

- Το γεγονός ότι τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις καθιστά δύσκολη, αν όχι ανέφικτη, την αντίσταση σε οικονομικά ή άλλα ανταλλάγματα, που διασφαλίζουν την απρόσκοπτη λειτουργία και την κερδοφορία τους. Έτσι, οι πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες μπορούν, αν προσφέρουν το κατάλληλο δέλεαρ, να ζητήσουν την πολύτιμη στήριξη των ΜΜΕ.

- Αντιστοίχως, η ανάγκη των δημοσιογράφων να διατηρήσουν τη θέση εργασία τους ή να επιτύχουν την επαγγελματική τους εξέλιξη και άνοδο, τους ωθεί στο να καταστρατηγούν τις αρχές δεοντολογίας του επαγγέλματός τους.

Πιθανά αίτια ακούσιας παραπληροφόρησης

- Ας ληφθεί υπόψη πως η πραγματοποίηση ουσιαστικής ενημέρωσης απαιτεί σημαντική δαπάνη προκειμένου να είναι εφικτή η έρευνα -που αναλόγως το θέμα μπορεί να είναι και μακροχρόνια-, η επί τόπου κάλυψη των γεγονότων, η διεξοδική διερεύνηση όλων των παραγόντων και η αναζήτηση όλων των εμπλεκόμενων προσώπων. Με δεδομένη, επομένως, την σε όλους τους τομείς προσπάθεια εξοικονόμησης χρημάτων, είναι προφανής η τάση ορισμένων δημοσιογραφικών οργανισμών να αποφεύγουν την εξαντλητική διερεύνηση των καλυπτόμενων θεμάτων, με αποτέλεσμα το τελικό προϊόν να είναι ημιτελές ή ελλιπές.

- Η ολοένα αυξανόμενη ανάγκη των μέσων ενημέρωσης να καλύπτουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα τα γεγονότα της επικαιρότητας, έχει ως συνέπεια την κάποτε βιαστική ή και πρόχειρη μετάδοση πληροφοριών, οι οποίες στη συνέχεια αποδεικνύονται ανακριβείς. Τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης, άλλωστε, έχουν να ανταγωνιστούν το κυρίαρχο και αστραπιαία ανταποκρινόμενο διαδίκτυο, στο οποίο υπάρχουν και «δημοσιογραφικές» σελίδες που σπεύδουν να δημοσιεύσουν «ειδήσεις», προτού γίνει η αναγκαία διερεύνησή τους. Στο πλαίσιο της διαδικτυακής ενημέρωσης, μάλιστα, είναι συχνή η αναδημοσίευση και η τάχιστη αναμετάδοση πληροφοριών, που έχουν γίνει άκριτα αποδεκτές ως έγκυρες, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε περισσότερο από ανυπόστατες φήμες.  

Συνέπειες παραπληροφόρησης

- Οι πολιτικές επιλογές των πολιτών αποτελούν προϊόν χειραγώγησης, και φυσικά βασίζονται σε λανθασμένα κριτήρια, αφού δεν τους έχει δοθεί η αντικειμενική και ακριβής εκείνη πληροφόρηση που θα επέτρεπε τη λήψη ορθών αποφάσεων. Προκύπτει, έτσι, μια κατάφωρη υπονόμευση της δημοκρατίας, εφόσον οι πολίτες καθοδηγούνται σε συγκεκριμένα συμπεράσματα, και άρα σε συγκεκριμένες επιλογές, χωρίς επί της ουσίας να τους παρέχεται η ευκαιρία να αποφασίσουν έχοντας πλήρη και ακριβή γνώση των οικονομικών και πολιτικών δεδομένων.

- Κάθε πτυχή της κοινωνικής και οικονομικής ζωής των πολιτών καθίσταται ευάλωτη στο ενδεχόμενο διάδοσης ανακριβών πληροφοριών, που μπορούν να προκαλέσουν τεχνητές εντάσεις, αλλά να επιφέρουν πραγματική επιδείνωση στο οικονομικό κλίμα και να οδηγήσουν έτσι τους πολίτες σε σπασμωδικές κινήσεις και βεβιασμένες αποφάσεις.

- Η διαστρέβλωση της αλήθειας και η απόπειρα μετάθεσης ευθυνών από τη μεριά των πολιτικών, μπορεί να δημιουργήσει εν δυνάμει επικίνδυνες καταστάσεις, αν οι πολίτες λανθασμένα εκλάβουν ως υπεύθυνες για τα επιμέρους προβλήματα έτερες εθνικές ή κοινωνικές ομάδες.  

Τρόποι αντιμετώπισης του φαινομένου

Η ανάγκη για έγκυρη ενημέρωση συνιστά αναμφισβήτητα ένα από τα πλέον καίρια αιτήματα της εποχής μας, καθώς είναι ο μόνος τρόπος για τη λήψη ορθών αποφάσεων σε κρίσιμους τομείς της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Θα πρέπει, εντούτοις, να έχουμε υπόψη μας πως συχνά η παρουσίαση των γεγονότων έχει υποκειμενικό χαρακτήρα και εμφανίζεται έκδηλα μεροληπτική, όχι κατ’ ανάγκη διότι επιχειρείται η παραπληροφόρηση του κοινού, αλλά διότι το συγκεκριμένο μέσο ενημέρωσης έχει μια ξεκάθαρη κομματική θέση, και παρουσιάζει τα γεγονότα υπό το πρίσμα αυτής της πολιτικής άποψης. Είναι, επομένως, σημαντικό να αντιλαμβάνεται το κοινό από ποια μέσα λαμβάνει την πληροφόρησή του και κατά πόσο τα μέσα αυτά έχουν δηλωμένη ή όχι κομματική τοποθέτηση.

- Ένα βασικό ζητούμενο για την αντιμετώπιση της παραπληροφόρησης είναι η συνειδητή προσπάθεια του πολίτη να προφυλαχθεί από τις απόπειρες χειραγώγησής του. Είναι αναγκαία, δηλαδή, η απάλειψη της ευπιστίας και η αναζήτηση πληροφοριών από ποικίλες πηγές, ώστε να καθίσταται εφικτή η συγκριτική εξέταση των μεταδιδόμενων πληροφοριών. Οι πολίτες θα πρέπει να αντιλαμβάνονται πως δεν υπάρχουν αυθεντίες στο χώρο της ενημέρωσης και πως είναι απολύτως σημαντικό να στέκουν κριτικά απέναντι στις παρουσιαζόμενες ειδήσεις και πληροφορίες.

- Κρίσιμος είναι φυσικά ο ρόλος της παιδείας, καθώς μπορεί να επιτύχει την ενίσχυση της αντιληπτικής ικανότητας των νέων, και άρα να καταστήσει εφικτή τη ζητούμενη πνευματική τους εγρήγορση έναντι στις απόπειρες παραπληροφόρησης.

- Οι πολίτες θα πρέπει να έχουν ενεργό ενδιαφέρον για τα πολιτικά ζητήματα του τόπου, ώστε να είναι σε θέση να διαμορφώνουν τις πολιτικές τους απόψεις και να κρίνουν τα γεγονότα της επικαιρότητας με σαφή γνώση των δεδομένων, και όχι βασιζόμενοι σε ευκαιριακή και επιφανειακή ενημέρωση.

- Τα ΜΜΕ οφείλουν να τηρούν απαρέγκλιτα τις αρχές της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, και να διεκδικούν την επιβράβευση του κοινού για την εγκυρότητα και την αξιοπιστία τους. Οφείλουν, επίσης, να σέβονται και να υπηρετούν το δημοκρατικό πολίτευμα, απέχοντας από την εξυπηρέτηση πολιτικών συμφερόντων, έστω κι αν το δέλεαρ γι’ αυτά είναι σημαντικό.

- Η πολιτεία, μέσω της δικαιοσύνης, θα πρέπει να μεριμνήσει για τον αυστηρότερο έλεγχο της λειτουργίας των ΜΜΕ, επεμβαίνοντας αποφασιστικά όποτε διαπιστώνεται πως υπάρχει σκόπιμη μετάδοση ανακριβών πληροφοριών.

- Οι πολιτικοί θα πρέπει να κατανοήσουν πως η αναμενόμενη από αυτούς πολιτική δράση δεν μπορεί να βασίζεται σε παρωχημένες τακτικές παραποίησης των γεγονότων και συνεχή αποποίηση ευθυνών, αλλά σε ώριμη και υπεύθυνη παραδοχή της αλήθειας. Ζητούμενο δεν είναι η δημιουργία εντυπώσεων με αλλεπάλληλες διαστρεβλώσεις της αλήθειας και συνεχείς πιέσεις στα ΜΜΕ, αλλά η συνέπεια και η ειλικρίνεια απέναντι στους πολίτες. 

Έκθεση Λυκείου: Ο πρόλογος

Lissy Elle Laricchia

Έκθεση Λυκείου: Ο πρόλογος

Σκοπός του προλόγου είναι η παρουσίαση του υπό διερεύνηση θέματος, αλλά και η διεκδίκηση μιας θετικής πρώτης εντύπωσης. Ενώ, βασικό ζητούμενο είναι και η διασφάλιση της ομαλής μετάβασης στο κύριο μέρος της έκθεσης.  

Συνήθης επιλογή για τη σύνταξη του προλόγου είναι η παραγωγική πορεία, με την ένταξη του εξεταζόμενου θέματος σε μια ευρύτερη έννοια. Φροντίζουμε, δηλαδή, ώστε το θέμα της έκθεσης να εκλαμβάνεται ως ειδικότερη πτυχή στην οποία καταλήγουμε παραγωγικά, με σημείο εκκίνησης μια ευρύτερη έννοια. Η επιλογή αυτή επιτρέπει το ομαλό πέρασμα στα ζητούμενα του θέματος, στο πλαίσιο μιας παραγωγικής διερεύνησης.

Πρόλογος με παραγωγική συλλογιστική πορεία

Αν, για παράδειγμα, το ζητούμενο θέμα είναι η σύνθεση ενός δοκιμίου στο οποίο θα παρουσιάζονται οι αρνητικές πτυχές της παραπληροφόρησης, η προσέγγισή του θα μπορούσε να γίνει παραγωγικά με την ένταξη της παραπληροφόρησης στην ευρύτερη έννοια των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.

Παραδείγματα παραγωγικού προλόγου:

α) Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης έχουν διασφαλίσει στη σύγχρονη εποχή συνεχή ροή πληροφοριών, οι οποίες κρίνονται απολύτως αναγκαίες για τη διαμόρφωση των πολιτικών αντιλήψεων και της γενικότερης δράσης των πολιτών. Έχει, ωστόσο, από νωρίς διαπιστωθεί πως η αυξημένης σημασίας αξία της πληροφόρησης προκαλεί το ενδιαφέρον πολλών επιχειρηματικών ή πολιτικών παραγόντων που επιχειρούν τη χειραγώγηση των πολιτών με τη διάδοση ανακριβών πληροφοριών. Πρόκειται για το ιδιαίτερα επιζήμιο φαινόμενο της παραπληροφόρησης, το οποίο επηρεάζει πολλαπλώς την πορεία της κοινωνίας.

  

β) Μια από τις βασικότερες λειτουργίες των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης είναι, δίχως άλλο, η διασφάλιση πληροφόρησης για τους πολίτες. Αποτελεί καίριας σημασίας λειτούργημα, καθώς επιτρέπει τη διαμόρφωση μιας συνολικής εικόνας τόσο για την τοπική όσο και για τη διεθνή κατάσταση. Η αξιοπιστία, εντούτοις, της παρεχόμενης πληροφόρησης έχει τεθεί από καιρό σε αμφισβήτηση, αφού ό,τι κυρίως χαρακτηρίζει τη σύγχρονη ενημέρωση είναι η ανακρίβεια και η σκοπίμως μονομερής παρουσίαση των γεγονότων. Η ελλιπής ή ανακριβής αυτή ενημέρωση συνιστά την ονομαζόμενη παραπληροφόρηση που επιφέρει σημαντικά αρνητικές συνέπειες στη ζωή των πολιτών.

Πρόλογος με την παρουσίαση μιας αντίθετης έννοιας ή κατάστασης

Συνήθης επιλογή για τη γραφή του προλόγου είναι και η εκκίνηση της παρουσίασης του θέματος με την αντίθετη κατάσταση ή έννοια από εκείνη που ζητείται στο θέμα. Σε ό,τι αφορά, για παράδειγμα, την έννοια της παραπληροφόρησης, η αντίθετη κατάσταση, και άρα η έννοια με την οποία μπορεί να εισαχθεί το εξεταζόμενο θέμα είναι η έγκυρη και άρτια ενημέρωση.

Παράδειγμα αντιθετικού προλόγου

Αναγκαία προϋπόθεση, ώστε οι πολίτες να μπορούν να διαμορφώσουν ολοκληρωμένη και αντικειμενική άποψη για τα διαδραματιζόμενα στην πολιτεία τους, είναι η έγκυρη και ακριβής ενημέρωση. Η αξία μιας τέτοιας ενημέρωσης είναι αναμφισβήτητη, αφού επιτρέπει τη λήψη πολιτικών ή άλλων αποφάσεων με γνώμονα την πραγματική κατάσταση και όχι ένα πλασματικό πλαίσιο. Η σύγχρονη πραγματικότητα, βέβαια, αποδεικνύει πως οι πολίτες βρίσκονται διαρκώς σε πλάνη ως προς τις επικρατούσες συνθήκες, καθώς η ενημέρωση που τους παρέχεται συνιστά προϊόν συστηματικής παραπληροφόρησης. Πρόκειται για έναν ισχυρό μηχανισμό χειραγώγησης που επιδρά καταλυτικά σε πολλές εκφάνσεις της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.

Πρόλογος με ορισμό της εξεταζόμενης έννοιας

Συχνά η εξεταζόμενη έννοια επιτρέπει -ή ακόμη και καθιστά απαραίτητη- την εκκίνηση του θέματος με μιαν προσπάθεια ορισμού της, ώστε να είναι σαφή τα όρια του εύρους της, τα στοιχεία που τη συνθέτουν, οι μορφές που λαμβάνει ή το πώς προκαλείται. Σε ό,τι αφορά, για παράδειγμα, την έννοια της παραπληροφόρησης, ο ορισμός μπορεί να λειτουργήσει θετικά για την εξέταση του θέματος.

Παράδειγμα προλόγου με ορισμό

Παραπληροφόρηση ονομάζεται η σκόπιμα κακή πληροφόρηση, που χαρακτηρίζεται από τη μετάδοση ανακριβών, μονόπλευρα διογκωμένων ή επινοημένων πληροφοριών, με την πιθανή, παράλληλη, απόκρυψη άλλων ουσιωδών στοιχείων. Πρόκειται για μια προσπάθεια παραπλάνησης του κοινού που αποσκοπεί σε κάποιο -οικονομικό ή πολιτικό- όφελος. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, πρόκειται για ένα επικίνδυνο φαινόμενο με ποικίλες συνέπειες στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου, αφού οδηγεί τους πολίτες στη λήψη λανθασμένων αποφάσεων.

Πρόλογος με την αξιοποίηση αναλογίας

Μια πιθανή επιλογή προλόγου είναι η παρουσίαση μιας ανάλογης κατάστασης, έννοιας ή ιδέας, ώστε να διαφανεί η αξία, η σημασία, η κρισιμότητα της εξεταζόμενης έννοιας.

Παράδειγμα προλόγου με αναλογία

Ουσιώδης προϋπόθεση για την ορθή λήψη κάθε απόφασης στην προσωπική ζωή του ανθρώπου είναι η ακριβής γνώση όλων των δεδομένων που αφορούν το ζήτημα που τον απασχολεί. Είναι, αν μη τι άλλο, προφανές πως μια απόφαση που βασίζεται σε ελλιπή ή ανακριβή στοιχεία θα είναι λανθασμένη. Το ίδιο, φυσικά, ισχύει και σε ό,τι αφορά τις αποφάσεις και τη δράση του ανθρώπου σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, όπου καλείται να διαμορφώσει τις απόψεις του έχοντας μια διαστρεβλωμένη εικόνα της πραγματικότητας λόγω της συνεχούς παραπληροφόρησης.

Πρόλογος με εμφατική παρουσίαση της σπουδαιότητας του θέματος

Ανάλογα με το εξεταζόμενο θέμα, μια πιθανή επιλογή για τη σύνθεση του προλόγου θα μπορούσε να είναι και η παρουσίαση με εμφατικό τρόπο της σπουδαιότητας -θετικής ή αρνητικής- που έχει το θέμα στη ζωή των πολιτών. Ένας πρόλογος τέτοιου είδους καθιστά εμφανές πως ο γράφων συνειδητοποιεί την ιδιαίτερη αξία του θέματος που καλείται να πραγματευτεί.

Παράδειγμα εμφατικού προλόγου

Το πόσο επιζήμια είναι η παραπληροφόρηση για τους πολίτες μπορούμε να το αντιληφθούμε, αν αναλογιστούμε πόσες και πόσο επώδυνα λανθασμένες επιλογές σε πολιτικό επίπεδο έχουν λάβει αγνοώντας τις πραγματικές συνθήκες της οικονομίας και τις πραγματικές προθέσεις των επίδοξων κυβερνώντων. Το γεγονός και μόνο πως με την ψήφο τους οι πολίτες έχουν επιτρέψει την εφαρμογή οικονομικών πολιτικών που έχουν στοιχίσει τη ζωή κι έχουν επιφέρει την πλήρη εξαθλίωση πολλών συνανθρώπων τους, καθιστά απόλυτα σαφές το τίμημα που μπορεί να έχει η σκόπιμη παραπληροφόρηση των μελών μιας κοινωνίας.

Ο επίλογος

Ο επίλογος προσφέρει στον γράφοντα την ευκαιρία να συγκεφαλαιώσει συνοπτικά κύριες ιδέες που έχει αναπτύξει στο πλαίσιο της έκθεσης ή να προτείνει με συντομία κάποιες γενικές προτροπές ή κατευθύνσεις για την επίλυση ή αντιμετώπιση του εξεταζόμενου ζητήματος. Μπορεί συνάμα να οδηγείται σ’ ένα νέο ερώτημα με βάση όσα έχουν προηγηθεί, το οποίο να δίνει μια επιπλέον διάσταση του θέματος και να αποτελεί, έτσι, αφορμή για μια περαιτέρω ανάλυση ή διερεύνηση. 

- Θα πρέπει να προσεχθεί πως στον επίλογο δεν παρουσιάζονται νέες ιδέες ή απόψεις που δεν έχουν τεκμηριωθεί στο κύριο μέρος της έκθεσης.

Παραδείγματα επιλόγου

α) Καθίσταται, λοιπόν, σαφές πως η παραπληροφόρηση συνιστά μείζον πρόβλημα για τη σύγχρονη κοινωνία, αφού κατευθύνει τους πολίτες στη λήψη λανθασμένων αποφάσεων, και για μακρά διαστήματα συνθέτει μια πλασματική και αναληθή εικόνα για την κατάσταση της χώρας. Θα πρέπει, επομένως, οι πολίτες να αντιταχθούν δυναμικά στις προσπάθειες παραπλάνησής τους, με όπλο τις πολλαπλές πηγές πληροφόρησης, αλλά και την οξυμένη κριτική τους σκέψη.

β) Συνοψίζοντας, γίνεται αντιληπτό πως οι συνέπειες της παραπληροφόρησης είναι εξαιρετικά επώδυνες για την πολιτεία, αφού όχι μόνο θέτει σε κίνδυνο την ορθή λειτουργία της δημοκρατίας μέσω της χειραγώγησης των πολιτών, αλλά και γιατί μπορεί να επιφέρει σημαντική επιδείνωση του οικονομικού κλίματος μέσω της διασποράς ανυπόστατων φημών και εικασιών. Είναι, άρα, απολύτως σημαντική η καταπολέμηση αυτού του φαινομένου τόσο από τη μεριά των πολιτών όσο και από τη μεριά της ευνομούμενης πολιτείας.  

Έκθεση Α΄ Λυκείου: Γλώσσα (αξία – προβλήματα – γλώσσα των νέων)

Michael Avory

Έκθεση Α΄ Λυκείου: Γλώσσα (αξία – προβλήματα – γλώσσα των νέων)

Γλώσσα, με την ευρύτερη έννοια, συνιστά οποιοδήποτε σύνολο ή σύστημα τυποποιημένων συμβόλων, σημείων, ήχων ή κινήσεων, που συνθέτει έναν κώδικα επικοινωνίας, που αποτελεί μέσο ανταλλαγής μηνυμάτων.

Ειδικότερα, ο κατά ομάδες, κυρίως έθνη, καθιερωμένος κώδικας επικοινωνίας, που συνίσταται στην απόδοση συγκεκριμένων σημασιών με λέξεις και εκφράσεις (τόσο ως εσωτερικό οργανωμένο γραμματικό, συντακτικό και λεξιλογικό σύστημα, ως «λόγος», όσο και ως πράξη, εφαρμογή, δηλαδή ως «ομιλία»).

«Εγώ δεν ξέρω να υπάρχει παρά μία γλώσσα, η ενιαία Ελληνική, όπως εξελίχθηκε από την Αρχαία, που έφτασε να είναι το μεγάλο καμάρι μας και το μεγάλο μας στήριγμα». Οδυσσέας Ελύτης

Η αξία της γλώσσας

- Η γλώσσα αποτελεί ένα πολυδύναμο εκφραστικό μέσο, αφού επιτρέπει στον άνθρωπο να εκφράσει από τις απλούστερες ιδέες ή και πληροφορίες που του είναι αναγκαίες στον καθημερινό βίο, μέχρι τα υψηλότερα διανοήματα που μπορούν να επηρεάσουν βαθύτατα ποικίλες εκφάνσεις της κοινωνίας.

- Χάρη στη γλώσσα, επομένως, καθίσταται εφικτή η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, καθώς μέσω αυτής είναι δυνατή η πλήρης έκφραση συναισθημάτων, ιδεών, αλλά και απλών πληροφοριών.

- Ειδικότερα, η έκφραση των συναισθημάτων επιτρέπει στους ανθρώπους τη βάθυνση των μεταξύ τους σχέσεων, καθώς τους παρέχει τη δυνατότητα μιας πιο ουσιαστικής γνωριμίας, αλλά και την ευκαιρία τροποποίησης της συμπεριφοράς τους, όταν διαπιστώνεται πως αυτή επενεργεί αρνητικά στο άλλο άτομο.

- Η έκφραση ιδεών και συλλογισμών επιτρέπει την πραγματοποίηση, όχι μόνο απλών καθημερινών πράξεων ή βελτιώσεων, αλλά και την υλοποίηση σημαντικών πνευματικών, επιστημονικών και τεχνολογικών επιτευγμάτων.

- Η γλώσσα, άλλωστε, επιτρέπει την εξωτερίκευση ενός ακόμη βασικού στοιχείου της ανθρώπινης προσωπικότητας· της φαντασίας. Έτσι, με τη βοήθεια του γλωσσικού κώδικα το άτομο μπορεί να αποκαλύψει και να διατυπώσει εκείνες τις σκέψεις του που υπερβαίνουν τα όρια του πραγματικού, και τα οποία συχνά βρίσκουν την ιδανική τους έκφραση στα έργα της λογοτεχνίας.

Ειδικότερα:

Πνευματικός τομέας:

- Με τη συνδρομή της γλώσσας -κυρίως μέσω του γραπτού λόγου- το άτομο κατορθώνει να έρθει σε επαφή με τα πνευματικά δημιουργήματα παλαιότερων εποχών, αλλά και με το τρέχον γνωστικό υλικό των διαφόρων επιστημών, επιτυγχάνοντας τον εμπλουτισμό των γνώσεών του και φυσικά τη γενικότερη πνευματική του καλλιέργεια.

- Η γλώσσα, άλλωστε, αποτελεί το βασικό εργαλείο μετάδοσης γνώσεων, καθώς καθιστά εφικτή, όχι μόνο τη μελέτη γραπτών κειμένων, αλλά και τη διεξοδική προφορική παρουσίαση των γνωστικών αντικειμένων από τους διδάσκοντες, με την παράλληλη αποσαφήνιση εννοιών που δυσχεραίνουν το μαθητή.  

- Η σύνδεση της γλώσσας με τη συνολική ενίσχυση των πνευματικών και διανοητικών λειτουργιών του ατόμου είναι προφανής, υπό την έννοια πως ο γλωσσικός κώδικας αποτελεί βασικό φορέα σκέψης και συλλογισμών. Η διεύρυνση, επομένως, της γλωσσικής δεξιότητας του ατόμου, όπως και του λεξιλογίου του, προσφέρει το αναγκαίο υλικό για την επίτευξη νέων και πιο σύνθετων συλλογισμών, που ενισχύουν την αντιληπτική του ικανότητα.

- Η γλώσσα ως μέσο πειθούς ωθεί το άτομο στην ενίσχυση της ικανότητάς του να διαρθρώνει κατά τρόπο λογικό τις σκέψεις του, να σχηματίζει επιχειρήματα και να επιτυγχάνει έτσι την αποτελεσματικότερη δυνατή επικοινωνία.

- Ο γραπτός λόγος συνιστά βασικό μέσο διατήρησης του πνευματικού πολιτισμού ενός έθνους, παρέχοντας τη δυνατότητα στις νεότερες γενιές να γνωρίσουν τόσο τη λογοτεχνική όσο και την ιστορική παράδοση του τόπου τους.

Κοινωνικός & πολιτικός τομέας:

- Η γλώσσα και ειδικότερα η μέσω αυτής δυνατότητα του διαλόγου καθιστά εφικτή την επικοινωνία, και άρα τη γνωριμία μεταξύ ατόμων, επιτρέποντας έτσι την κοινωνικοποίησή τους. Οι άνθρωποι κατορθώνουν χάρη στη γλώσσα να εδραιώσουν τις φιλικές και επαγγελματικές τους σχέσεις, όπως και τις σχέσεις έρωτα και αγάπης.

- Σε ό,τι αφορά, μάλιστα, τα πολιτικά θέματα, η γλώσσα και ο διάλογος επιτρέπουν την διατύπωση απόψεων, αλλά και την άσκηση κριτικού ελέγχου στις αποφάσεις και τις δράσεις των πολιτικών. Προκύπτει, έτσι, η ενδυνάμωση των δημοκρατικών θεσμών, εφόσον κάθε πολίτης μπορεί να έχει ενεργό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας.

Ψυχολογικός τομέας

- Η γλώσσα καθιστά δυνατή την εξωτερίκευση των συναισθημάτων του ατόμου, επιτρέποντας τόσο την εμβάθυνση των ανθρώπινων σχέσεων όσο και την εκτόνωση των εσωτερικών εντάσεων. Το άτομο μπορεί να εκφράσει με σαφήνεια τη συναισθηματική του κατάσταση επιδιώκοντας μια ορισμένη αντίδραση ή ανταπόκριση από τους γύρω του.

- Η έκφραση των συναισθημάτων λειτουργεί κατά τρόπο θετικό στις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά και στη γενικότερη συνύπαρξη των ατόμων, αφού καθιστά σαφές πως όλοι οι άνθρωποι -ανεξάρτητα από το φύλο, τη θρησκεία ή τον τόπο διαμονής τους- έχουν παρόμοια συναισθήματα, και άρα παρόμοιες συναισθηματικές ανάγκες.

Προβλήματα της σύγχρονης ελληνικής γλώσσας

Γλωσσική ένδεια – Λεξιπενία

Λεξιπενία: Το φαινόμενο κατά το οποίο ένα πρόσωπο ή μια κοινωνική ομάδα χρησιμοποιεί στον καθημερινό λόγο, και γενικότερα στην επικοινωνία, πολύ περιορισμένο αριθμό λέξεων και εκφραστικών μέσων (κυρίως λόγω άγνοιας).

- Η γλωσσική ένδεια, ο περιορισμένος δηλαδή γλωσσικός και εκφραστικός πλούτος αφορά, όχι μόνο τα νέα άτομα, αλλά και μεγάλο μέρος του ενήλικου πληθυσμού, και υποδηλώνει μια εκτεταμένη ένδειξη αδιαφορίας για την ουσιαστική εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας. Πολλοί ενήλικες περιορίζονται σε όσα έμαθαν κατά τη διάρκεια της σχολικής τους ζωής και δεν ασχολούνται ακολούθως με τη διεύρυνση και τον εμπλουτισμό των γλωσσικών και γενικότερων εκφραστικών τους δυνατοτήτων. Συνάμα, πολλοί νέοι αδιαφορούν για τα γλωσσικά μαθήματα, καθώς θεωρούν πως οι βασικές τους γνώσεις επαρκούν για να καλύψουν τις καθημερινές επικοινωνιακές τους ανάγκες. Αποτέλεσμα αυτής της αδιαφορίας είναι η αδυναμία πολλών νέων -αλλά και ενηλίκων- να εκφραστούν κατά τρόπο πλήρη και γλωσσικά άρτιο.

Εκτεταμένη χρήση ξένων λέξεων και εκφράσεων    

Πολλοί νέοι, αλλά και ενήλικες, υιοθετούν λέξεις, όρους και εκφράσεις από άλλες γλώσσες -ιδίως από την αγγλική- σε τομείς που αφορούν κυρίως την τεχνολογία και τη διασκέδαση. Συχνά, ακόμη κι αν υπάρχει ή μπορεί να δημιουργηθεί αντίστοιχη ελληνική λέξη, παρατηρείται η άκριτη υιοθέτηση του αγγλικού όρου, και η ευρεία χρήση του στην καθημερινή επικοινωνία, με αποτέλεσμα ο λόγος των νέων ανθρώπων να αποτελείται από ένα κράμα ελληνικών και ξένων λέξεων.

Η υιοθέτηση αυτή των ξένων λέξεων, πέρα από το γεγονός ότι υποτιμά τις γλωσσοπλαστικές δυνατότητες της ελληνικής γλώσσας, επιφέρει μια αισθητή υπονόμευση της εκφραστικής ικανότητας των νέων ανθρώπων που δυσκολεύονται πλέον να συντάξουν ένα κείμενο με καθαρό και ολοκληρωμένο ελληνικό λόγο, χωρίς να καταφύγουν στη χρήση ξενικών όρων.  

Αίτια των προβλημάτων

- Στο πλαίσιο της εκπαίδευσης η μελέτη της νέας ελληνικής γλώσσας δεν έχει την κεντρική θέση που θα έπρεπε, καθώς δίνεται εμφανώς μεγαλύτερη βαρύτητα στην αρχαία ελληνική με αποτέλεσμα οι μαθητές να μην εξοικειώνονται στον αναγκαίο βαθμό με τη μορφολογία και το συντακτικό της νέας ελληνικής. Ενώ, ακόμη και η προσδοκία βαθύτερης γνωριμίας με την νεοελληνική μέσω της αρχαίας ελληνικής δεν βρίσκει την πλήρωσή της, αφού ελάχιστοι νέοι κατορθώνουν να κατανοήσουν επαρκώς την επαφή των δύο γλωσσικών μορφών.  

- Η κυριαρχία της αγγλικής γλώσσας σε ποικίλους τομείς της σύγχρονης πραγματικότητας (υπολογιστές, διαδίκτυο, μουσική, κινηματογράφος) που σχετίζονται με την καθημερινότητα των νέων, επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τη γλωσσική τους έκφραση.

- Οι νέοι επηρεάζονται, συνάμα, από την τηλεοπτική γλώσσα, όπως αυτή χρησιμοποιείται στα διαφημιστικά μηνύματα, αλλά και σε εκπομπές νεανικού περιεχομένου. Πρόκειται για μια γλώσσα ατελή, όπου κυριαρχούν τα λογοπαίγνια, η ανάμειξη ξένων γλωσσικών όρων, οι ελλιπείς διατυπώσεις, τα συντακτικά λάθη, η συνθηματολογία, αλλά και η χρήση περιορισμένου λεξιλογίου.

- Προφανής είναι, φυσικά, κι η επίπτωση που έχει η μείωση της επαφής των νέων με τη λογοτεχνία και το βιβλίο γενικότερα. Υπό την τυραννία της τηλεοπτικής οθόνης οι νέοι απομακρύνονται ολοένα και περισσότερο από την ανάγνωση, γεγονός, μάλιστα, που βαρύνει τόσο τους γονείς όσο και το σχολείο, αφού δεν επιτυγχάνεται η μετάδοση στα παιδιά της απαραίτητης αγάπης για τη μελέτη και την ανάγνωση.

- Οι νέοι, άλλωστε, παρασύρονται από το γενικότερο χρησιμοθηρικό πνεύμα της εποχής που έχει προ πολλού απορρίψει την ενασχόληση με το βιβλίο ως οικονομικά ανώφελη, αφού δεν οδηγεί στη διασφάλιση κάποιας επικερδούς επαγγελματικής ενασχόλησης. Ενώ, η συνεχής επιδίωξη της άμεσης ανταμοιβής και της ευδαιμονίας, που κατατρέχει την εποχή μας, δεν έχει κανένα ενδιαφέρον για την επαφή με τη μελέτη και την ανάγνωση, αφού τα πνευματικά τους οφέλη είναι μακροπρόθεσμα και δεν πληρούν την αξίωση της άμεσης ικανοποίησης και εξαργύρωσης.

- Τα νέα δεδομένα της εποχής μας έχουν συνάμα εκμηδενίσει τις δυνατότητες ουσιαστικού διαλόγου τόσο στο πλαίσιο της οικογένειας που βάλλεται από συνεχείς οικονομικές ανησυχίες, όσο και στο πλαίσιο της υποβαθμισμένης εκπαιδευτικής διαδικασίας, όπου τα πολυμελή τμήματα συνιστούν απαγορευτικό παράγοντα για όποια απόπειρα ποιοτικής διαλογικής διερεύνησης ενός ζητήματος ή μιας έννοιας.

- Ιδιαιτέρως επιζήμια κρίνεται κι η επικοινωνία των νέων μέσω των δικτύων κοινωνικής δικτύωσης, όπου για λόγους συντομίας η γλώσσα αποκτά μια συντομογραφική ελλειπτική απόδοση, με τη χρήση συχνά λατινοελληνικού αλφαβήτου, που ενέχει τις δικές του ολέθριες συνέπειες στην ορθογραφία των λέξεων.

- Ατυχής είναι, επίσης, η συνήθεια των ενηλίκων να υιοθετούν τους εκφραστικούς τρόπους των νέων σε μια υποτιθέμενη προσπάθεια προσέγγισής τους. Είναι, το δίχως άλλο, σαφές πως οι νέοι θα πρέπει να βρίσκουν στο πρόσωπο των ενηλίκων άρτια γλωσσικά πρότυπα και όχι δικά τους κακέκτυπα.

Τρόποι αντιμετώπισης

Παρά το γεγονός πως η γλώσσα μας, ως ζωντανός και ιδιαίτερα δυναμικός κώδικας, έχει φανεί ανθεκτικότατη σε κάθε πιθανή δοκιμασία στην μακραίωνη πορεία της, δεν θα πρέπει, εντούτοις, να μείνουμε άπραγοι απέναντι στους παράγοντες εκείνους που υπονομεύουν και ζημιώνουν τη συνέχειά της. Είναι, άλλωστε, εύλογο πως η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα η γλωσσική έκφραση πολλών νέων, δεν μπορεί παρά να μας θέσει σε εγρήγορση, εφόσον, ακόμη κι αν θεωρήσουμε πως η ίδια η ελληνική γλώσσα δεν διατρέχει άμεσο κίνδυνο, είναι, ωστόσο, πολλοί εκείνοι οι νέοι που αδυνατούν να εκφραστούν με την επιθυμητή αρτιότητα, αλλά και να κατανοήσουν επαρκώς ένα κείμενο.

- Η διαφύλαξη και η σωστή εκμάθηση της γλώσσας θα πρέπει να συνιστά βασική επιδίωξη του σχολείου, ήδη από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση, ώστε οι νέοι που ολοκληρώνουν, τουλάχιστον, την υποχρεωτική εκπαίδευση να έχουν διασφαλίσει μια στερεή και ορθή γνώση του γλωσσικού κώδικα. Προκειμένου να επιτευχθεί αυτό θα χρειαστεί να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στη διδασκαλία της νεοελληνικής γλώσσας, έστω κι αν αυτό απαιτεί μια νέα προσέγγιση στην οργάνωση της σχολικής ύλης.

- Η γλωσσική καλλιέργεια απαιτεί, φυσικά, συνειδητή προσπάθεια από το ίδιο το άτομο. Είναι σημαντικό, επομένως, τόσο οι γονείς όσο και οι εκπαιδευτικοί να κατορθώσουν έγκαιρα να βοηθήσουν τα παιδιά να συνειδητοποιήσουν την εξέχουσα σημασία που έχει η άρτια γνώση της μητρικής γλώσσας. Καίρια ως προς αυτό είναι η μετάδοση του μηνύματος μέσω του προσωπικού παραδείγματος των προσώπων που συμμετέχουν στην εκπαίδευση των νέων.

- Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης θα πρέπει να αξιοποιήσουν την ισχυρή επίδραση που ασκούν στους νέους για να προωθήσουν ορθά γλωσσικά πρότυπα. Προκειμένου, ωστόσο, να το επιτύχουν αυτό οφείλουν να αναβαθμίσουν σημαντικά το επίπεδο γλωσσικής έκφρασης τόσο των δημοσιογράφων και παρουσιαστών όσο και αυτό του εκφερόμενου λόγου στις ψυχαγωγικές εκπομπές.

Συνάμα, θα είναι ιδιαίτερα σημαντική η συμβολή τους, αν δώσουν μεγαλύτερη έμφαση στη διάδοση πνευματικών έργων υψηλής γλωσσικής ποιότητας από τη λογοτεχνική και θεατρική μας παράδοση.

- Η πανεπιστημιακή κοινότητα, με τη συνδρομή γλωσσολόγων και τη σύμπραξη της πολιτείας, θα πρέπει να αντιμετωπίσει πιο οργανωμένα την απόδοση ξένων γλωσσικών όρων στα νέα ελληνικά είτε με τη χρήση αντίστοιχων ελληνικών λέξεων είτε με τη δημιουργία νέων.

- Το Υπουργείο Παιδείας οφείλει να αξιοποιήσει τόσο τις υπάρχουσες βιβλιοθήκες των σχολείων όσο και τις δυνατότητες του διαδικτύου, για να προωθήσει την ανάγνωση λογοτεχνικών βιβλίων. Η επαφή των νέων με την πεζογραφία και την ποίηση μπορεί να ενισχυθεί σημαντικά, αν με την αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών, το πολύτιμο πνευματικό αυτό υλικό παρουσιαστεί στους νέους με πιο ελκυστικό τρόπο.

- Οι πνευματικοί δημιουργοί του τόπου μας θα πρέπει να επιχειρήσουν ανοίγματα προς το νεανικό κοινό είτε με τη βοήθεια του διαδικτύου, είτε μέσω της τηλεόρασης, είτε με πιο ενεργή συμμετοχή στις σχολικές εκδηλώσεις. Η δύναμη του λογοτεχνικού λόγου, αλλά και η αξία των νοημάτων του, μπορούν να συγκινήσουν τη νέα γενιά, όπως το έκαναν και σε παλαιότερες εποχές.

- Η πολιτεία οφείλει, σε κάθε περίπτωση, να στηρίξει έμπρακτα τις προσπάθειες ανάδειξης και διάδοσης του ελληνικού λόγου, ώστε να συνεχιστεί η εμβριθής μελέτη του, αλλά και να ενισχυθεί το κύρος της γλώσσας μας τόσο σε τοπικό όσο και σε διεθνές επίπεδο.

Η γλώσσα των νέων

Οι νέοι της εποχής μας έχουν δημιουργήσει έναν δικό τους ιδιαίτερο τρόπο έκφρασης, που εμπεριέχει πολλά στοιχεία ξένων γλωσσών -ιδίως της αγγλικής-, καθώς και πολλές λέξεις συνθηματικού περιεχομένου (αργκό). Υπό την επίδραση των τεχνολογικών εξελίξεων και με εμφανή τη διάθεση διαφοροποίησης, οι νέοι υιοθετούν με χαρακτηριστική ευκολία νεολογισμούς, παραβιάζουν (ή αγνοούν) κανόνες συντακτικού και γραμματικής, καταφεύγουν σε ελλειπτικές διατυπώσεις και παρεκκλίνουν εν γένει από την κοινά αποδεκτή γλωσσική έκφραση.  

[Συνθηματική γλώσσα (αργκό): Χαρακτηριστικά τέτοιας μορφής επικοινωνίας είναι η ελευθεριάζουσα γλώσσα, που παρεκκλίνει από τον κώδικα της κοινής γλώσσας, καταφεύγοντας σε ευρεία χρήση μεταφορών, εκφραστικών και πεποιημένων (φτιαχτών) λέξεων, κατεξοχήν νεολογισμών, με περιορισμένη συμβατικότητα στη χρήση τους και γι’ αυτό εφήμερων και παροδικών εν πολλοίς γλωσσικών κατασκευών.]

- Η επιθυμία των νέων να διαφοροποιηθούν από τους ενήλικες και να διεκδικήσουν τη δική τους αυτόνομη πορεία και ύπαρξη, τους οδηγεί, όχι μόνο σε ενδυματολογικές ή άλλες διαφοροποιήσεις, αλλά και στην υιοθέτηση μιας γλωσσικής έκφρασης με ποικίλες διαφοροποιήσεις από τον κυρίαρχο γλωσσικό κώδικα. Οι νέοι δημιουργώντας στο πλαίσιο των κοινωνικών τους συναναστροφών, στις παρέες των συνομηλίκων τους, έναν δικό τους γλωσσικό τρόπο έκφρασης, εκδηλώνουν τη διάθεση αμφισβήτησης και απόρριψης των ενηλίκων.

- Η γλώσσα των νέων επηρεάζεται σε μεγάλο βαθμό από τις τρέχουσες εξελίξεις στο χώρο της τεχνολογίας και της -δυτικής προελεύσεως- διασκέδασης. Λέξεις και εκφραστικά σχήματα της αγγλικής διαπλέκονται με νεολογισμούς, συνθέτοντας έναν ιδιαίτερα πρωτότυπο κώδικα, που μπορεί να παραλλάσσεται από παρέα σε παρέα κι από περιοχή σε περιοχή.

- Η επικοινωνία μέσω των δικτύων κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και των γραπτών μηνυμάτων, ωθεί τη γλωσσική διατύπωση των νέων σε διαρκείς συντομεύσεις, με συχνές παραβιάσεις των κανόνων γραμματικής και συντακτικού. Οι απλουστευμένες εκφράσεις, τα αρκτικόλεξα, τα γλωσσικά δάνεια και η χρήση του λατινοελληνικού αλφαβήτου είναι τα κύρια γνωρίσματα της προφορικής, αλλά και γραπτής, επικοινωνίας των νέων.

- Οι νέοι μεταφέρουν στη γλωσσική τους έκφραση την ανάλαφρη διάθεσή τους, το ανεπίσημο -και κάποτε αγενές- ύφος τους, την ιδιαίτερη ευρηματικότητά τους, αλλά και την εκπληκτική οικειότητα που διακρίνει τις συναναστροφές τους. Το αποτέλεσμα, αν και απέχει πολύ από τα κοινωνικώς αποδεκτά πρότυπα, ενέχει αρκετές φορές ζωντάνια, αποτελεσματικότητα, χιούμορ και ευφυΐα που σπάνια συναντάται στη γλώσσα των ενηλίκων.    

- Η γλώσσα των νέων, άλλωστε, αποτελεί άμεση απόρροια της δυναμικής προσωπικότητάς τους και εκφράζει έτσι όλη την ανανεωτική τους διάθεση, την αμφισβήτηση, τον δυναμισμό και τη δημιουργικότητά τους. Συνήθως, όπως είναι εύλογο, επικρίνεται για τους ατυχείς πειραματισμούς και τα ποικίλα λάθη που τη διακρίνουν, αλλά όχι σπάνια καθίσταται φορέας ανανέωσης για την καθιερωμένη γλωσσική έκφραση των ενηλίκων, αφού λέξεις ή εκφράσεις της νεανικής γλώσσας κατορθώνουν να εδραιωθούν ως δόκιμοι τρόποι απόδοσης νοημάτων, εννοιών ή καταστάσεων της σύγχρονης πραγματικότητας.  

Γλωσσικό ζήτημα

[Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Γ. Μπαμπινιώτη]

Κατά το πρότυπο του «ανατολικού ζητήματος» ονομάστηκε «γλωσσικό ζήτημα» τον 19^ο αιώνα η διαμάχη για το ποια πρέπει να είναι η επίσημη (στον προφορικό και ιδίως στον γραπτό λόγο) γλώσσα του έθνους, η απλούστερη προφορική γλώσσα (η δημοτική) ή η γραφόμενη λογιότερη γλώσσα (η καθαρεύουσα). Το θέμα -ως διπλή γλωσσική επικοινωνία- είναι πολύ παλιό· αρχίζει στην πραγματικότητα τον 1^ο αιώνα π.Χ., όταν παράλληλα προς την απλούστερη Αλεξανδρινή Κοινή, που μιλούσα και έγραφαν όλοι, ορισμένοι λόγιοι της εποχής (οι αποκληθέντες «αττικιστές») άρχισαν να μιμούνται στον γραπτό και στον προφορικό τους λόγο την Αττική των κλασικών χρόνων. Έκτοτε ξεκινά και παγιώνεται βαθμηδόν μια διάσχιση της γλωσσικής επικοινωνίας των Ελλήνων σε προφορική απλούστερη γλώσσα (συνέχεια της Αλεξανδρινής Κοινής) και σε λογιότερη, γραπτή κυρίως, απομίμηση της κλασικής Ελληνικής. Η διάσχιση αυτή επί αιώνες γίνεται σιωπηρώς αποδεκτή ως διπλή παράδοση και χρήση και μόνον σποραδικά από τον 17^ο αιώνα αρχίζει η αμφισβήτηση της μιας ή της άλλης μορφής και ανακύπτει το αίτημα για ενιαία μορφή επίσημης γλώσσας.

Γλωσσική διαμάχη αρχίζει στην πράξη στα τέλη του 18^ου αιώνα ανάμεσα στον Ευγένιο Βούλγαρι (1716-1806), υποστηρικτή της λόγιας παράδοσης, και μάλιστα της αρχαΐζουσας, και τον Ιώσηπο Μοισιόδακα (1725-1800), υποστηρικτή της απλούστερης προφορικής παράδοσης. Η αντιπαράθεση εδραιώνεται με τη διαμάχη Αδαμ. Κοραή (1748-1833), υποστηρικτή της κοινής προφορικής γλώσσας, με παράλληλο καθαρμό (καθαρεύουσα) από το πλήθος των ξένων λέξεων (τουρκικών και βενετσιάνικων), αλλά και από τα «χυδαία» στοιχεία (τα πολύ λαϊκά και διαλεκτικά), και Παναγ. Κοδρικά (1762-1867), που υποστήριζε τη λόγια φαναριώτικη γλώσσα της Κωνσταντινούπολης. Η διαμάχη φουντώνει με τους υποστηρικτές της δημοτικής Ρήγα, Χριστόπουλο, Βηλαρά, Σολωμό και τους υπέρμαχους της καθαρεύουσας Σούτσους και λοιπούς Φαναριώτες, κορυφώνεται δε με τη διαμάχη δύο μεγάλων γλωσσολόγων, του Γιάννη Ψυχάρη (1854-1929), μαχητή υπέρ της δημοτικής, και του Γεωργίου Χατζιδάκι (1848-1941), ιδρυτή της γλωσσολογίας στην Ελλάδα και υπέρμαχου της λόγιας γλώσσας.

Την περίοδο 1888-1917, την ηρωική-μαχητική περίοδο του δημοτικισμού, το γλωσσικό ζήτημα εξελίσσεται σε «γλωσσικό εμφύλιο» με ακραίες μορφές τις ταραχές (και αιματοχυσίες) με τα Ευαγγελι(α)κά (1901) -τη μετάφραση του Ευαγγελίου στη δημοτική- και τα Ορεστειακά (1903), τη μετάφραση και την παράσταση της Ορέστειας από το Εθνικό Θέατρο στη δημοτική. Το 1917 διδάσκεται για πρώτη φορά στο σχολείο (στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού) η δημοτική γλώσσα. Βασικό ρόλο στην προώθηση της δημοτικής παίζει η τριάδα του εκπαιδευτικού δημοτικισμού: ο (μετριοπαθής έναντι του Ψυχάρη) γλωσσολόγος Μανόλης Τριανταφυλλίδης (1883-1959) και οι παιδαγωγοί Αλέξανδρος Δελμούζος (1880-1956) και Δημήτριος Γληνός (1882-1943). Έτσι, από το 1918 περνούμε στον κρατικό δημοτικισμό, που υποστηρίζεται από έργα υποδομής, όπως είναι η (Μεγάλη ή Κρατική) Γραμματική της δημοτικής του Μ. Τριανταφυλλίδη.

Η διαμάχη συνεχίζεται μέχρι το 1976, οπότε επί κυβερνήσεως Κ. Καραμανλή και με υπουργό Παιδείας τον Γ. Ράλλη θεσπίζεται (Ν. 309/1976) ότι «γλῶσσα διδασκαλίας, ἀντικείμενον διδασκαλίας καὶ γλῶσσα τῶν διδακτικῶν βιβλίων εἰς ὅλας τὰς βαθμίδας τῆς Γεν. Ἐκπαιδεύσεως εἶναι ἀπὸ τοῦ σχολικοῦ ἔτους 1976-1977 ἡ Νεοελληνική. Ὡς Νεοελληνικὴ γλῶσσα νοεῖται ἡ διαμορφωθεῖσα εἰς πανελλήνιον ἐκφραστικὸν ὄργανον ὑπὸ τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ τῶν δοκίμων συγγραφέων τοῦ Ἔθνους Δημοτική, συντεταγμένη ἄνευ ἰδιωματισμῶν καὶ ἀκροτήτων». Το 1982, επί κυβερνήσεως Ανδρέα Παπανδρέου και με υπουργό Παιδείας τον Ελευθ. Βερυβάκη, καθιερώνεται (Π.Δ. 207/1982) η χρήση του μονοτονικού συστήματος γραφής (κατάργηση της διάκρισης των τόνων –οξείας και περισπωμένης- και των πνευμάτων –ψιλής και δασείας- και η χρησιμοποίηση ενός μόνο τονικού σημείου –της οξείας-, που δηλώνει τη θέση του τόνου σε υπερμονοσύλλαβες λέξεις).